Voor veel mensen zal de 14e pianosonate van Beethoven altijd synoniem blijven met de naam "mondscheinsonate", en met de amoreuze toespelingen die zulk een naam opwekt.Toch was het niet Beethoven zelf die deze bijnaam aan zijn 14e pianosonate gaf, noch zou hij er blij mee zijn geweest. Beethoven zelf stond erom bekend dat hij een hekel had aan overdreven sentimentaliteit in de muziek. Deze Sonate geschreven rond 1800/1801 voordat er überhaupt sprake was van een romantische Liason tussen hem en zijn leerlinge Giulietta Guicciardi. Hij droeg de sonate evenwel toch aan haar op en er was ook sprake van een verliefdheid aan de kant van beethoven.Maar deze wakkerde zich pas aan na het schrijven van dit werk.
Het werk heeft een ongewone indeling wat misschien ook Beethoven's eigen ondertitel, sonata quasi una fantasia verklaart. In plaats van een levendig Allegro als 1e deel *wat in die tijd zeer gebruikelijk was* grijpt hij naar een Adagio. Het 1e deel is een kalm bijna improvisatorisch deel waarin een zachte, welhaast klagende melodielijn over een triolenbegeleiding kabbelt welke beide in de rechterhand liggen en een baslijn in octaven eronder. Vrij onorthodox was ook het feit dat Beethoven de uitvoerende verzocht het hele deel met pedaal te spelen, dwz. met sustain pedaal, om alles aan elkaar te mengen. Op een hedendaagse vleugel moet je voorzichtig zijn met deze toevoeging, daar de bouw van onze moderne vleugels fundamenteel verschilt met de pianoforte's in Beethoven's tijd welke bijna geen sustain hadden, en waarbij de noot zeer snel vervloog. Na het serieuze 1e deel komt een ietwat lichter Scherzo met als tempoaanduiding allegretto.Deze verademing duurt edoch niet lang aangezien het allegretto in een beweging overloopt in het 3e deel, een furieus Presto agitato waarin beethoven de piano in zijn tijd zwaar beproefde.
